De hooglanden van centraal Madagaskar

Lieve vrienden en familie,

Wij wensen jullie een HEEL GOED EN GEZOND 2011!! Hoe was oudjaarsavond bij jullie? Hebben we wat gemist? In ieder geval jullie gezelschap wel! Ray was namelijk net in de middag ziek geworden..... en zat net na 12-en in het nieuwe jaar op de pot!

Het begon allemaal heel leuk, we namen de trein vanuit Manakara, de oostkust naar Fianarantsoa, een grote plaats om daar een duur hotel te nemen en zo toch een bar te hebben om het nieuwe jaar in te luiden. De trein een dag van te voren gereserveerd, hij vertrok precies op tijd (kwart voor zeven), wij hadden 4 zitplaatsen voor onszelf en het was niet erg druk! Onze dag begon dus goed, maar bij het 1e station stonden we al heel erg lang stil. Ray zag dat ze manden vol bananen, mango's, lychees en wat al nog niet meer aan het inkopen en inladen waren. De prijzen zijn spotgoedkoop als je uit de stad weg bent en dat is aan het inkopen vanuit de trein te merken. Het inladen gaat in Malagasy tempo (mora mora) en met 3 man kan je best 50 manden doen??? De trein wacht wel! Gaandeweg de rit kwamen er ook meer manden, zakken, kippen en tassen de trein in. En naast inkopen, eten ze ook alles wat er te koop is; Ray noemde het alsof de trein een monster is waar alle stukken vlees, frituur, manden fruit, koffie door de ramen naar binnen gaan en binnen een paar seconden de schillen, vellen, kopjes en botjes er weer uit vliegen. Een belevenis dus!

Wij hadden ons eigen eten mee genomen, maar het mocht Ray niet helpen helaas. Na 10 uur rijden hing ie uit de trein zijn broodje sardientjes uit blik er weer uit te gooien. En toen we om 21 u eindelijk het hotel inliepen, is het er niet beter op geworden. We hebben ons wel naar het oudjaarsbuffet gesleept, oud en nieuw moet toch gevierd worden! Met een liveband (Malagasy kwaliteit is net zo goed als dat ik zou karaoken....) op de voorgrond, tussen de opgetutte rijke Malagasy en een paar blanke toeristen, zaten we te rekken totdat het 12 uur was. Om 12 uur nog een dansje gemaakt op This time for Africa van Shakira (zijn ze hier dol op) en toen kon Ray uitgebreid het nieuwe jaar inluiden op de pot, helaas......

Maar we hebben nog meer beleefd!
Vanuit de hoofdstad waren we naar Ambositra gegaan. Nadat we weer eens `aangevallen' waren door de wannabee gidsen met allerlei servicen, hebben we een goede gevonden, Roger. Hij heeft ons meegenomen naar de dorpjes van de Zafimaniry mensen. Het begon super, de laatste wekelijkse markt voor kerst was in het dorp waar we onze tocht startten. Hopen kleding (leken mij al derde hands), maar waren nieuw, vlees, groeten en chinees plastic was te koop; bijna kerst! Daarna zijn we de bergen ingetrokken. De hoogste is 1900 meter, maar we hebben voornamelijk rond de 1200-1500 meter gelopen. De Zafimaniry leven heel basic, 1 huis waar ze alles doen, ook binnen op hout koken! Voor ons onbegrijpelijk, het hele huis staat vol rook, pijn in je ogen, moeite met ademen en buiten stralende zon, en toch binnen blijven zitten. Het eerste dorp waar we kwamen, was klein en arm. We werden bijna angstig onthaald, voorzichtig gedag zeggen, kinderen staren en wegrennen, maar wel heel vriendelijk.
Alleen de nacht was me wat! We sliepen in de kamer naast de huis/leefkamer. De rook kwam ook lekker boven ons bed, na ja bed..., twee gevlochten matten op een houten frame. Nadat Ray een kakkerlak had weggewerkt, liep haar kroost nog vrolijk over de tafel, ach ogen dicht dan zie je niks.... Roger had al wel wat gezegd over kleine kriebelbeestjes; nou we kunnen je vertellen, als je lakenzak vol met vlooien zit, slaap je echt niet!! Blehh wat een jeuk! Helaas was Han al weer eens gegrepen door wat maag/darmproblemen, maar toen kwam ook in eens een halve bronchites opzetten, hoesten en piepen met koorts en al! Maar ja nog 2 dagen te gaan. Ik heb niet vaak gedacht dat ik eeeecht niet meer verder kon; op mijn tandvlees heb ik de taxi terug naar ons hotel gehaald 2 dagen later. Maar eerst nog dorpen, zwaaiende kinderen, stof, ambachtsmannen met houtwerk en rook moeten trotseren. De tocht was prachtig, door de bergen; de 3e dag hebben we een top van 1800 meter beklommen, hoe ik dit heb gedaan weet ik niet meer, maar het uitzicht was lonend!

Roger onze gids wil graag de dorpen helpen met hygiene. In het 1e dorp heeft hij uitgelegd wat het belang van handen, gezicht en voeten wassen met zeep is en heeft hij de bouw van een toilet gestart; er was er namelijk geen! We hebben hiervoor de avond met de president rum zitten drinken, lief zitten lachen en veel zitten knikken. Ray heeft het geweten, de lokale rum was killing, te veel alcohol en vast ook methanol...... De volgende dag had ook hij het wat zwaar. Net toen de president en zijn mannen het toiletproject zegende met ja ja alweer rum, moest Ray natuurlijk ook weer mee doen, nog groen en geel van die van de avond ervoor. Han mocht gelukkig wat in haar haar smeren, Dit moet als je als vrouw niet drinkt. Dit hele rum ritueel is voor de voorvaderen, deze eren zij. Dus ook als er in de avond gedronken wordt, is de eerste slok voor over-overgroot opa en oma, in de noordoosthoek van de kamer en wordt een gebed gedaan en rum tegen de muur gesmeerd...... Maar goed het toilet, voordat wij gingen (8.30u) was er al een stuk berg afgegraven en een gat van 2,5 meter en ook de eeste fles rum was op! Ray kon het niet binnenhouden en moest een discreet bosje vinden om zich even terug te trekken. Voor we gingen moesten we ook nog rijst en bonen eten in een van de rookhollen met alle mannen, want ze waren zo blij en vereerd met ons, en ja ook daar kwam de rum weer te voorschijn, dit keer had Ray geluk en hoefde hij niet te drinken.

Dit dorp was echt bijzonder. Aan de mensen kon je merken dat ze erg geisoleerd leven en er niet vaak bezoekers komen. We werden heel hartelijk ontvangen en de kinderen waren zelfs nog een beetje bang voor ons. In de andere dorpen vragen ze de hele tijd om snoep, plastic flessen of geld! De gids was super en zo begaan met de gezondheid van de mensen, hij legt eigen geld in om ze te helpen.

Na deze tocht hebben we park Ranamofana bezocht, waar we een heerlijk hutje aan de rivier hadden; kon Han even bijkomen. Het park was leuk, niet zo heel bijzonder, na het geweldige Masoala, erg toeristisch en de lemuren worden zelfs gevoerd. Maar goed, dan zie je ze ook van erg dichtbij! En het dorp was heel leuk en relaxt.

Op onze doorreis hadden we geluk, de lokale 'bus` kwam maar niet, maar het regelmannetje op straat had voor ons een prive auto met chauffeur geregeld voor dezelfde prijs. Die chauffeur was onderweg om zijn klanten op te halen van de trein. Heerlijk alle ruimte in een grote 4x4. Ray heeft nog een heel eind door de bergen geslingerd, kon de chauffeur zijn jointje roken, haha! Op aanraden van een frans stel zijn we naar een bungalow aan de zee gegaan ten zuiden van Manakara, waar de trein vertrok. Dit lag ver buiten de stad, 8 km stofweg door de middle of nowhere langs de kust. De chauffeur ging al moeilijk kijken waar het toch bleef, maar het bleek een klein pareltje aan de kust, de enige plek waar je beschermd van stroming en haaien kon zwemmen door een natuurlijk rif, heerlijk, want heet was het weer, zeker 35 graden!! En vanuit hier hebben we de trein genomen en zit ik nu in een voor ons te duur en lux hotel (30 euro voor de goedkoopste kamer), maar het matras is werelds!!! Even geen schuim waar je de latten doorheen voelt. We gaan morgen weer op pad naar de volgende parken.
Dan gaat het avontuur weer verder...

Liefs Ray en Han