Eindelijk Charlotte en Marike

Nou en toen was het zover, Iek en Lot stonden op Surabaya airport!! Ray en ik wilden een grapje uithalen en hadden de service van het hotel ingeschakeld. Dit betekent een auto met chauffeur. 's Middags hadden we een bordje met Charlotte en Marike gemaakt en de indonesische tekst voor welkom. Toen het vliegtuig landde was de jongen van het hotel al zo in z'n rol dat hij vond dat ie al moest gaan staan, want hij wilde ze niet missen. Wij zaten weggedoken in een restaurant en de jongen van het hotel stond al giechelend bij de aankomstlijn. En een zenuwen, toch raar na 3 maanden! Iek en Lot hadden niks door en liepen rustig met hem mee. En vlak daarna vlogen we ze om de hals. Nou en ik denk dat het hele vliegveld keek, zoveel geklets en gelach maakten wij!
De volgende dag een dagje dierentuin, want onze vlucht naar Sulawesi was een dag opgeschoven, of het een probleem was... nee hoor we vliegen graag een dag later!!
Bunaken was onze volgende bestemming, dit is een eiland voor de kust van Manado, Noord Sulawesi. Ray en ik wisten wel dat het regenseizoen was en het daar 'iets meer' kon regenen, maar de regen begon al toen we landen op Manado... Gelijk de plu's en poncho's uit de tas. Sorry dames!
Bunaken bleek een erg klein eiland met 2 resorts en 1 guesthouse. Wij wilden niet al te duur, dus werd het gelijk erg basic. Maar de familie was maar wat hartelijk en binnen een paar dagen wisten we alle familiedrama's, van vondelingen tot miskraam na 8 maanden ....
Voor ons bleek Bunaken ook een overwinning, kakkerlakken, ratten, mega spinnen, honden, en allerlei andere ondefinieerbare enge dieren waren erg normaal. Maar we hebben het overleeft!
Eigenlijk kwamen we de eerste dagen niet echt vooruit. De eerste snorkeltocht was een avontuur, door water van 30 cm diep naar de drop-off proberen te komen. Lot aan mijn hand, want die had nog een beetje angst. Prikkend plankton aan je lijf... En er dreef zoveel vuil in het water dan je plasticzakken aanzag voor inktvissen en flessen voor barracuda's! Dit bleek voor het eiland een groot probleem. Corruptie was ook daar normaal, het geld voor de mannen die het strand schoon moeten houden verdween in de zakken van de priester. Het strand werd alleen echt schoongehouden in het hoogseizoen. Maar dit alles kon de pret niet drukken! Een paar dagen later met snorkelen was er voor Lot de 1e haai en is ze genezen van de haaienangst! En met duiken zag Iek de 1e schildpad en dat was een mega!!
Tot overmaat van ramp, naast alle regen, werd Ray ziek. Koorts en grieperig... Een dagje kan wel, maar het werden er al gauw 3. Iedereen en vooral Ray in de stress, je zit toch in de tropen en je weet maar nooit. Dus bij aankomst in de stad Manado heeft Ray z'n bloed laten prikken en het bleek een infectie te zijn, dus 3 dagen antibiotica er tegenaan.
Wij hadden genoeg van de regen en zijn afgezakt naar Zuid-Sulawesi, Bira. Daar was het geweldig weer, prachtige turquiose zee, palmbomen en wit zand. We hebben een dagje op een dichtbij gelegen eiland doorgebracht, wow wat mooi. Nog helemaal niet toeristisch. Dus echt alleen, na ja de buurtkinderen waren niet bij ons weg te slaan. Vooral Iek was er erg van gecharmeerd, haha! In Bira zijn we weer even helemaal bijgekomen, behalve Ray die inmiddels depri was, waarschijnlijk van alle medicijnen...
Maar toch besloten, ondanks de korte tijd om naar Rantapao te gaan. Dit was een ontzettend goede keuze. Zoals Lot het zei: 'Ik heb Indonesie nog nooit zo mooi gezien'. Wow, wat adembenemend, rijstvelden, terrassen, bergen, zon (ja ja), traditionele dorpjes en buffalo's in de modder. Wandelend en met gids hebben we de omgeving verkend.
Ray leek weer iets beter te gaan, af en toe kwam er een grapje, maar toen had Lot het. Midden in de nacht wilde ze het liefst alle kiezen aan de linkerkant eruit! Wat een drama, Iek en ik wisten niet meer wat te doen, geen dokter die wakker was in deze rimboe. Na 2 uur viel Lot gelukkig in slaap. De volgende ochtend naar de dokter gigi, tandarts. Maar om die te vinden belanden we ook in het ziekenhuis. Gebouwd in 1929 door de Nederlanders en volgens ons nooit meer wat aan gedaan, ook niet aan het interieur... Gelukkig zat de tandarts ergens anders en wist ze Lots probleem snel te vinden, dus ook Lot aan de medicijnen!
De laatste dag hebben we nog een begrafenis meegemaakt. Dit duurt voor de middeklasse 2 dagen, de upper klasse 5. Wij waren bij een middenklasse. Volgens het geloof moeten er buffalo's geslacht worden. De zielen van de buffalo's nemen de ziel van de overledene mee naar het hiernamaals, ander blijft ie op aarde zwerven. Dus wat gebeurt er, overal hangt vlees, in het midden van het tijdelijk gebouwde onderkomen, liggen hele buffalo's. Mannen zitten ertussen met kaplaarzen en grote messen en snijden alles aan stukken. Koppen met ogen die je aankijken. En dit alles in 32 graden. Buiten zijn overal vuurtjes met varkens erop, ook offers. Bleh! Wij hadden het na 2 uur wel gezien, Lot (vegetarisch...) ging terplekke bijna tegen de vlakte en Iek had de geur nog de hele middag in haar neus. Maar wij zijn erbij geweest!
Toen was er al het afscheid! Dit ging wat chaotiach en gestresst omdat bleek dat alle vluchten vol zaten en wij moesten het land uit omdat ons visum verliep. Gelukkig kwam het goed en voor ik het wist moesten we al weer gedag zoenen. Altijd weer vervelend, dus een paar traantjes waren onvermijdelijk...

Iek en Lot het was helemaal te gek dat jullie ons zijn komen opzoeken. Ondanks ziektes en regen was het een supertijd. Ik hoop dat Bali nog leuk was, zonder regen... Terima Kasi!!