De eerste avonturen in Myanmar

Yangon

Volledig psychisch en mentaal voorbereid kwamen we op 11 maart met de vlucht vanuit Bangkok aan in de hoofdstad Yangon. Niet veel toeristen bezoeken dit gesloten land en vanaf het moment dat we aankwamwen en een eerste ontmoeting maakten met de inwoners werd al snel duidelijk dat dit een bijzondere reis ging worden. In 28 dagen vanuit het uiterste noorden terug naar Yangon.

Customs deed nog geen 2 minuten over de paspoortcontrole en toen we op onze bagage stonden te wachten vroeg een keurige (in sarong geklede) jongeman ons of we ook in de Jeep mee wilde rijden naar zijn guesthouse. Wij mochten bij de bagagecheck allemaal met hem doorlopen, terwijl bijna iedereen hun tassen werden opengetrokken. Onderweg liet hij ons en de andere westerse toeristen die in de Jeep zaten met trots Myanmar hiphop horen en de sfeer zat er meteen goed in terwijl we door de rustige buitenwijken richting centrum van de hoofdstad cruisden. Onderweg raakte de Jeep nog wel even oververhit, maar we werden direct in een taxi overgezet, dus dat was zo geregeld. Na een welkomsdrankje en het inchecken in de zeer schone en comfortabele kamers konden we toch spreken van een heerlijke relaxte start.

In de eerste paar dagen deden we een aantal opmerkelijke ontdekkingen:

* Bijna iedereen loopt in sarong (zowel mannen als vrouwen)
* Alle popnummers en golden oldies worden in het Birmees gezongen (Abba, Bengaboys,Kylie Minoque, Foreigner, Madonna, etc)met vaak vreselijke resultaten.
* Er zijn geen Pin automatenin het land. Sterker nog er is geen enkele bank waar we iets met onze bankpas op creditcard kunnen doen. Je moet alles in Cash meenemen!
* Het grootste biljet is hier 1000 Kyat (= 1 dollar) met als gevolg dat iedereen met pakken geld open en bloot op straat loopt, of het in winkellaatjes of plastic tasjes laat rondslingeren, zonder dat er iemand een graai naar wil doen.
* Bijna alle mannen lopen spugend en roggelend rond met hun verslavende pruimtabak waar je de meest gore rode tanden van krijgt.

Ik heb een sarong gekocht en Hanneke zelfs een volledig Burmees pakje! En de reacties van de mensen waren geweldig.


Het Noorden

We hebben na 2 dagen hoofdstad de lucht met de enige particuliere maatschappij naar de meest noordelijke (voor ons toeristen toegankelijke) plaats (Myitkyina)om van daar per boot over de machtige Irriwadie rivier af te zakken naar Mandalay in het midden van het land. Een rondwandeling in Myitkyina is een hele ervaring. Je voelt je net een filmster. Iedereen staart, zwaait of lacht en nadat we 2 bekende guesthouses hadden afgekeurd vanwege de prijs en de viezigheid werden we naar een gloednieuwe gestuurd met brandschone kamers, een nooit gebruikte koelkast en TV en te hulpvaardige medewerkers.

De 55 jarige doorgewinterde Schotse reiziger Ronny, welke we al in het vliegtuig hadden ontmoet lijkt een zelfde route te willen nemen als wij en we beginnen met zijn drieen aan ons eerste
avontuur. Een busreis naar het 40 km hoger gelegen begin van de Irriwadie rivier, ondanks dat ons sterk werd aangeraden een Jeep te huren ipv het openbaar vervoer. Na 2 uur!! wachten vertrekken we uiteindelijk in een overvolle bus / truck en doen er met de ontelbare stops 3 uur over. Na enkele uurtjes hier rond te hebben gelopen en duidelijk wordt dat het voor ons ECHT verboden is om de boot terug te nemen naar ons dorp blijkt de laatste bus terug al lang weg te zijn. Na veel rondvragen en rondlopen begint het al bijna te schemeren en begint een licht paniekerig gevoel ons te overmeesteren, omdat we hier absoluut niet kunnen overnachten. (zowel wij als de lokalen komen anders in de problemen met de autoriteiten)Gelukkig weten we in het lokale Cafe, na veel gezelligheid, bier, sterke drank, een pak geld en veel overtuigingskracht 2 vrijwillige brommereigenaren over te halen ons in het donker terug te laten brengen. Een geweldige ervaring.

De volgende dag lopen we met onze bepakking naar de bootplaats waar een taxiboot naar de eerstvolgende plaats (Sinbo), 6 uur varen gaat. Dit is officieel niet mogelijk en met de eerste stop lijkt er een probleem te ontstaan. Militairen met walkie talkies willen onze namen, maar laten ons wel verder gaan. In Sinbo worden we vervolgens keurig opgewacht door officials die al op de hoogte lijken van onze aankomst. Superaardige gasten. En na het officiele gedeelte van registreren worden we meegenomen naar het enige guesthouse waar wij mogen verblijven. We mogen geen foto's van mensen of gebouwen maken, maar kunnen verder gewoon rondlopen en zonsondergang foto's maken. De volgende ochtend worden we keurig op de boot gezet en krijgt de bootman een aantal strenge toespraken van politie ons beslist in de volgende stad af te leveren en niet in de tussenliggende verboden dorpen. Later horen we van een andere Nederlander dat hij alles via officiele wegen (Hotel Politie) heeft geprobeerd om deze tocht te maken, maar dit was dus onmogelijk.

In Bhamo de eerste grote plaats in het noorden kunnen we weer gewoon foto's maken en genieten we weer van een confortabel hotel, wandelingen en fietstochten door het stadje. Ook hier komen niet veel westerse toeristen, maar wel veel chinezen, vanaf de nabij gelegen grens. Een fantastische ervaring het hoge noorden, maar niet doorvertellen, anders gaat het er nog te druk worden met toeristen ;-)